همدردی

احساس همدردی در من خیلی بالاست تا حدی که از ناراحتی آدمهایی که ناراحتم کردن هم ناراحت میشم ، و نمیپرم بالای میز دست بزنم و ذوق کنم که چه خوب که خورد تو ذوقش ، چه خوب که زمین خورد ، چه خوب که ناراحت شد اما .....

زندگی توی شهرهای مختلف و آشنایی با آدم‌های خوب و بد بهم یاد داد که فقط غم کسی رو بخورم که غمم و خورده ، فقط کسی رو رو سفید کنم که روسیاهی منو نخواسته ، فقط اونی که کنارم تلاش کرده تا کم نیارم و کنارش تلاش کنم تا کم نیاره ، میدونین چرا؟

چون در غیر اینصورت خودم و هدر دادم ، زندگی اونقدر کوتاهه که آدم نمیدونه یک ساعت دیگه زنده اس یا نه ، واسه همین ترجیح ام خودمم و آدمایی که دوسم دارن و بهم اهمیت میدن ، بقیه هیچ اهمیتی ندارن .

تا اطلاع ثانوی تمام همدردی مو برای خودم وهمسرم و خانواده ام لازم دارم .